مادرم پای رادیو خوابش برده...        منم با یک دنیا تنهایی...

    به دیوار تکیه دادمُ گیتارُ گرفتم دستم...

    با اینکه شبه عینک زدم! تا دست چشمام به عکسی که از تو رو دیوار زدم نرسه! ....

   وقتی که شب عینک می زنم احساس عجیبی بهم دست میده...

   احساس آدمی که تو تاریکی زندگی با دستای خودش خودشُ کور کرده!...

   تو خورشید من بودی...

   وقتی تو نیستی چه فرقی داره که آدم کور باشه یا بینا؟ ...  

   آره وقتایی که بارون می اومد، احساس تازگی بهم دست میداد... 

   با همه دلتنگی هام دلم خوش بود که تو هستی...   صورت معصوم کودکانۀ پاکتُ تصور میکردم که

   آروم آروم به خوابهای شیرین محو شده...    یک نفس راحت می کشیدمُ از خدا میخواستم که 

   خیلی خیلی مراقبت باشه... به خدا میگفتم:  خدایا یک موقع شب زلزله نیاد عزیز دلم چیزیش بشه؟

   واقعآ خدا به دعاهام نظر کرد...   مراقبت بود...

   تورُ به خواسته هات رسوند....  از اون شرایطی که دوست نداشتی خارجت کرد...

   تو هم خب... خیلی راحت ازم گذشتی...  

   می دونم که الان هم با یک دنیا دلخوشی تو خوابِ ناز هستی عزیز دلم...

   می دونم که هرگز برای خوشبختی من دعا نکردی...  اگر دعا میکردی الان ما باهم بودیم...

   ولی من بازهم برات دعا می کنم...       

   دعا می کنم که خدا همیشه مراقبت باشهُ نذاره از راهِ تکامل واقعیت منحرف بشی...

  حالم خوبه...  فقط یه کوچولو بی حالم...  باشه؟...